Oke....Ik zal gelijk met de deur in huis vallen: Geen idee of dit werkt of dat ik hier iets mee opschiet, maar ik zit sinds kort in een periode van, tja, ik weet niet hoe ik het noemen moet. Ik sta even stil, ik loop vast, en ik ben vooral niet mezelf. Ik voel me leeg. 🫗
Ik geniet niet meer optimaal van het leven. Ik functioneer wel gewoon, doe alles wat ik moet doen wat betreft de kinderen. De verplichtingen en het huishouden het opvoeden etc, maar als ik niks doe, in het hoekje van mijn bank met een dekentje is het ook wel prima. Dan kijk ik hele seizoenen weg van een vage serie op een of andere streamingsdienst. 📺 Alles is momenteel even grijs, zonder emotie en als de emotie dan wel komt dan is het in overvloed.
Nu stond ik van de week onder de douche 🚿 en voor de eerste keer in een lange tijd voelde ik iets.
Neeeee geen rare gedachte krijgen nu. Het is geen OnlyFans pagina. Maar na een lange tijd, zonder enige echte meetbare emoties, voelde ik ineens inspiratie, motivatie en een zeker gevoel van blijheid. Het duurde maar een microseconde maar het was er wel. De gedachte die deze emotie aanstuurde was: SCHRIJVEN, Gewoon weer eens iets gaan schrijven. ✍️
Nu hoor ik je denken: Jezus wie wordt daar nu blij van? Blijkbaar ik, maar ook daar zal ik, net als degene die dit lezen, zelf achter moeten komen.
"Vroegah" schreef ik wel eens wat, een opstel op de basisschool, gedichtjes en later ook nog wat vakantieblogjes. Nu helpt het mij om mijn gedachten te delen en misschien ook wel om andere moeders, vrouwen, meisjes (oh..... en iedereen die zich kan identificeren met mijn hersenspinsels en levensstruggles) te laten zien dat het leven soms gewoon net zo K.U.T is als leuk.
Als ik om me heen kijk op social media dan lijkt het alsof mijn leven echt een grote grap is en dat iedereen zijn of haar leven zo goed op orde heeft. Insta, facebook en snapchat laten zien dat het leven bestaat uit niks anders dan liefde, blijheid en dure vakanties 🏝️en sproetjes-filters.
En eerlijk: ik snap het volledig. Niemand wil delen dat je je bed niet uit wilde komen vanmorgen, een foto plaatsen van je nieuwe voorhoofdsrimpel.🧓 Een tweet over dat koken je teveel werd vandaag. Je 900 afspraken op een dag hebt staan, waardoor je vergeten bent om boodschappen te halen. Dat je vuilniszak scheurt onderweg naar de container en dat je 20 minuten bezig bent -elke ochtend om half 7- om simpelweg de pubers uit hun bed te krijgen. ⏰ Dat je een huilbui krijgt onder de douche omdat je je afvraagt of je wel een "goede" moeder bent en je gewoon een moment wil zwelgen in zelfmedelijden.
En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het leven ook leuk en tegelijkertijd ook vermoeiend, stressvol, fijn, zwaar, blij, frustrerend, gezellig en alle andere emoties van het spectrum. Maar ik heb besloten gewoon te gaan schrijven voor mezelf, over mijn leven, als moeder, als vriendin, als mens. Over mijn 2 mooiste prestaties, 💙💙mijn gevoel, als ik het al kan vinden, (want een escaperoom is er niks bij momenteel).... en dat het leven niet alleen maar is wat internet je laat zien.
Het is in mijn ogen erger om te doen alsof en nergens over te praten, want emoties, gevoelens en normen en waarden zijn zooooo 1980. Toch?!
Hoe fijn is het dat deze generatie denkt dat je gezicht er altijd uit moet zien als een 20 jarige, je eerste auto op je 18e een Audi of een Tesla moet zijn of dat elk kind van 13 jaar oud per maand 300 euro te besteden heeft om de nieuwste mode, sneakers en vapes te kunnen scoren, terwijl sommige kinderen niet eens normaal dankjewel kunnen zeggen als ze in je huis mogen komen chillen en je kast leeg (vr)eten? 🍕🍿🧀🍪🍫
Ik moest van mezelf ergens beginnen en dat begin is vandaag.
Ben je nieuwschierig, houd mijn insta of facebook (zie de buttons onderaan elke pagina) in de gaten. Vind je er nu al niks aan, blijf dan lekker weg. Ik ben echt niet boos of verdrietig.....alleen een beetje teleurgesteld. 😉
Welkom op mijn pagina,
xoxo D.H
(Ik zit nu ik dit schrijf, midden in seizoen 4 van GossipGirl. Dan krijg je dit.)
Reactie plaatsen
Reacties