Blogs

Oke, vandaag was toch wel het dieptepunt van irrationele angst. Om 11 uur naar de huisarts om een moedervlek te laten verwijderen in mijn nek. Blijkbaar heeft mijn psycholoog gelijk en zie ik de laatste tijd te vaak, te veel beren op de weg. 🐻🐻‍❄️🛣️ Rampscenario’s flitsen voorbij. Naald in je nek, dwars door je slagader, bloed spuit alle kanten op, bot mes, ik voel wat en beweegt, zij schiet daardoor uit in mijn kin of mijn schouder, gapend gat in mijn nek, 19 hechtingen, nek kraag en ga zo maar door. Normaal heb ik dit soort angst niet en al helemaal niet bij een dokter. Ik app mijn vriendinnetje nog terwijl ik eilandpleisters aan het kopen ben. Zij stelt mij gerust en zegt dat naar de kapper gaan gevaarlijker is. ✂️ "Ik ga nooit naar de kapper" app ik nog terug terwijl ik de grootste pleisters in mijn handen pak. Fijn joh die beren die een bloedbad fabriceren in mijn hoofd. Stel je niet aan, denk ik nog. Die kleine pleisters zijn ook goed. Afrekenen dan maar. Veel te vroeg natuurlijk, dus ook dit app ik nog even door. "Loop even naar de Appie en drink 2 wijntjes", stuurt ze terug. 🍷 Lijkt me nu ineens zo'n goed idee, maar dan bloed je wel sneller dood!!! 💀Oké, deze gedachte is echt te debiel voor woorden. Besef ik zelf ook hoor!

8.07 uur zondagochtend. Ik pakte mijn telefoon om te kijken hoe laat het was. Half slaperig nog, want ik dacht iets te horen waar ik wakker van werd. Blijkbaar had ik gelijk. Naast mijn telefoon lag een briefje met het niet leesbare handschrift van mijn oudste zoon met de tekst: “hey mam, je mag niet uit bed tot 10.10. Je mag wel naar de wc.” Ja top! Nu moet ik dus ineens naar de wc. 🚽Ik strompel nog half slaapdronken richting de gang, naar het toilet. In mijn ooghoek zie ik een slungelige puber in de keuken staan en hij zwaait... een soort van. Ik doe gewoon alsof ik hem niet zie, want ik wil ook zijn verrassing niet verpesten. Eenmaal uit de toilet hoor ik achter me: "Mam, wil je koffie?” Ik doe alsof ik schrik en ik probeer met mijn slaperigste blik verbaasd te kijken en zeg: “Goedemorgen Boef, wat ben jij vroeg op, moet je werken vandaag dat je zo vroeg bent?” (Oke, oke ik weet het, hij is niet meer klein en het is geen Sinterklaas, maar het voelde voor wel alsof ik iets in stand moest houden ofzo)

Oke....Ik zal gelijk met de deur in huis vallen: Geen idee of dit werkt of dat ik hier iets mee opschiet, maar ik zit sinds kort in een periode van, tja, ik weet niet hoe ik het noemen moet. Ik sta even stil, ik loop vast, en ik ben vooral niet mezelf. Ik voel me leeg. 🫗Ik geniet niet meer optimaal van het leven. Ik functioneer wel gewoon, doe alles wat ik moet doen wat betreft de kinderen. De verplichtingen en het huishouden het opvoeden etc, maar als ik niks doe, in het hoekje van mijn bank met een dekentje is het ook wel prima. Dan kijk ik hele seizoenen weg van een vage serie op een of andere streamingsdienst. 📺 Alles is momenteel even grijs, zonder emotie en als de emotie dan wel komt dan is het in overvloed.