8.07 uur zondagochtend. Ik pakte mijn telefoon om te kijken hoe laat het was. Half slaperig nog, want ik dacht iets te horen waar ik wakker van werd. Blijkbaar had ik gelijk. Naast mijn telefoon lag een briefje met het niet leesbare handschrift van mijn oudste zoon met de tekst:
“hey mam, je mag niet uit bed tot 10.10. Je mag wel naar de wc.”
Ja top! Nu moet ik dus ineens naar de wc. 🚽
Ik strompel nog half slaapdronken richting de gang, naar het toilet.
In mijn ooghoek zie ik een slungelige puber in de keuken staan en hij zwaait... een soort van.
Ik doe gewoon alsof ik hem niet zie, want ik wil ook zijn verrassing niet verpesten. Eenmaal uit de toilet hoor ik achter me: "Mam, wil je koffie?” Ik doe alsof ik schrik en ik probeer met mijn slaperigste blik verbaasd te kijken en zeg: “Goedemorgen Boef, wat ben jij vroeg op, moet je werken vandaag dat je zo vroeg bent?” (Oke, oke ik weet het, hij is niet meer klein en het is geen Sinterklaas, maar het voelde voor wel alsof ik iets in stand moest houden ofzo)
Hoe lief is het als je puber van 14 voor het eerst van zijn tienerleven op zondag niet uitslaapt tot 12 uur.❤️ En dus toch wel wakker kan worden van een echte wekker in plaats van het geroep van een gefrustreerde moeder.
“Uh ja lekker, dank je.” Hij zegt dat hij het wel komt brengen en dat ik het briefje even moet lezen. Ik gehoorzaam natuurlijk braaf. Een paar minuten later volgt de koffie gevolgd door een knuffel en de mededeling dat ik nog mag slapen als ik dat wil. Lijkt me heerlijk… dacht ik nog. 🤔
Het bleef even stil in huis na het brengen van de koffie, dus ik laat alle scenario’s die mijn moederbrein nu verzint even los en leg mijn hoofd neer in de hoop dat ik nog even in slaap val.
Hoop? Hahahaha! Terwijl ik borden en bekers hoor rammelen, gefluister op de gang (de jongste is dus ook wakker) en gerommel en gestommel in de woonkamer, schiet mijn moederbrein weer aan.🤯
Waarom is mijn moederbrein een soort van boze stiefmoeder die negatieve rampscenario’s tevoorschijn tovert?
“Als ze maar geen ruzie krijgen, wat nou als ze iets gaan koken of bakken? Wat als ze het gas niet aan krijgen? Of nog erger; aan laten zonder vlam?”
Ik praat mezelf om. Gedachten zijn krachten dus positief blijven: “Hoe lief is dit! Borden kunnen worden vervangen, als iets aangebrand is ga ik er heus niet dood van, als ze ruzie maken HOEF ik niets te doen, TOCH???”❓❔❓❔
Ondertussen hoor ik van alles, maar net niet duidelijk genoeg om te kunnen ontdekken of het “gevaarlijk” is of niet. Loslaten is echt een ding hoor, ELSA! ❄️
10.10 uur stond op het briefje toch? En ik mocht wel naar de wc. Zal ik gaan? Even gluren?
Nee, hoe lief is het wel niet dat ze dit samen doen, zonder hulp, zonder aansturing. Ik zelf vind Moederdag niet iets heel belangrijks en dat zeg ik ze ook steeds. Ik probeer ze mee te geven dat elke dag belangrijk is. Dat respect en liefde hebben voor anderen en elkaar elke dag aanwezig horen te zijn. Maar stiekem keek ik (vroeger) wel uit naar de 'geweldig mooie en originele'🤨 geknutselde cadeautjes van de crèche of van school. Niet omdat het perse Moederdag was, al was dit een leuke bijkomstigheid.
Het is ondertussen 9.50 uur en ben ik blij dat ik een tv in mijn slaapkamer heb ter afleiding. Nog maar 20 minuten de ruzie in mijn hoofd negeren tussen mijn boze stiefmoeder-brein en mijn Elsa-hersens.
Het gefluister neemt toe, ik hoor iets over een kaarsje? Zie je wel!! Brand!!....Elsa help!!!
Straks is er vuur!! Nee, Olaf ☃️..Vlammen!!! Nee, sneeuw....Oh jee, huis weg!!! ....🎵 Zullen wij een sneeuwpop maaakeeeen?....Shit, Brandwonden!! Nee, hou op....Let it gooooo! ❄️
Rustagggg, nog 15 minuten maar. En met die gedachten hoor ik de voordeur open gaan en weer dicht. ??? Moet ik nu roepen of vragen of er nog iemand in huis is? Oh, ik hoor de iPad van de jongste. Oké niks aan de hand dus -hoop ik- terwijl ik met mijn neus in de lucht probeer te ruiken of er misschien toch ergens gas ontsnapt. 👩🔧
10.10 uur, maar nog stil en ook nog geen voordeur gehoord.
Dit wordt dus langer blijven liggen met mijn ruziënde hersenhelften.
10.15 uur de voordeur gaat open en weer zachtjes dicht, hij is weer terug. Dat zachtjes is ook weer iets waarvan ik nu dus weet dat ze het (op Moederdag) wel kunnen. Beetje jammer, maar ik neem de win.
Ik hoor geritsel en gekraak en weer gefluister. Sjeeesus wat gaat die tijd 🕰️ tergend langzaam, het is ondertussen meer dan 2 uur alleen met me, myself en mijn sprookjes-hoofd.
Ik hoor het geluid van sleutels. Het lijkt wel zo’n hoorspel van vroeger. (Nee, dat komt niet uit 1980!!)
De voordeur gaat weer open en nu iets minder zacht dicht. Dit gaat -denk ik- nog wel even duren. Ondertussen wandelde Olaf door mijn hoofd en wordt ik ineens intens blij van het idee aan de zomer. 😎 Niet veel later ruik ik iets lekkers. Het ruikt NOG niet aangebrand en het ruikt eigenlijk echt wel goed. Er is niks ontploft dus met het gas is -tot nu toe- alles goed gegaan.
Dan is de jongste nu dus weg?! WTheF gebeurt er allemaal?? Ik heb echt wel geduld, maar ik ben op dit punt gewoon heel erg nieuwsgierig en stiekem ook wel heel trots. 🥰 We naderen (denk ik) het einde van dit lange wachten en er is nog niks stiefmoederachtigs gebeurt. De voordeur gaat weer open en dicht. Dat was snel?! Oh ik heb nu echt wel trek, want het ruikt echt heel goed. Ik hoor weer het koffieapparaat. ☕
Moet ik nu doen alsof ik slaap of alsof ik niks gehoord heb? Het is hun verrassing voor mij en ik heb toch wel erg tegenstrijdig genoten in die 2,5 uur met het besef dat ze dit wel samen hebben gedaan om mij in het zonnetje te zetten.
Ik hoor gestommel bij de slaapkamerdeur en gefluister. Daar loopt de oudste met een dienblad (opgehaald bij oma door de jongste) naar binnen, vol met warme broodjes, gebakken ei 🍳 en roerbak ei, beleg, peper/zout, koffie, een bos bloemen en een rode roos. 🌹
(Dat was -vertelde hij later- de eerste keer voordeur, hij ging boodschappen doen.)
De jongste er achteraan, netjes aangekleed en filmt het hele gebeuren met de telefoon van de oudste.
Ik voel me speciaal en heb moeite met de tranen te bedwingen.🥹 Ze knuffelen me beide intens en ik heb het gevoel dat ik ze nooit meer los wil laten. Gelukkig voor hun nam mijn Elsa-brein het over en liet ik los. Ze glimmen allebei van trots en ik zie dat ze er ook plezier in hebben gehad.
Meer kan je toch niet wensen als moeder op deze dag.
“Nou, eet smakelijk mam!” en weg zijn ze. Uh.... oke, maar van binnen lach ik me dood, omdat ik gewoon aan ze zag dat ze even niet wisten hoe nu verder. Maar het is goed zo.
Ik eet mijn ‘niet aangebrande’ broodjes met ei en drink mijn koffie terwijl ik besef wat een rijkdom ik in huis heb. Zelfs als ze in hun eigen kamer zitten. 💙💙
Terwijl ik later de bloemen in de vaas zet en zie dat ze alles hebben opgeruimd, schoongemaakt, de vaatwasser hebben geleegd en gevuld, de was hebben weggevouwen en kaarsjes🕯️ hebben aangestoken, kan mijn boze stiefmoeder-brein het toch niet laten….......gelukkig, alle gaspitten zijn uit.
Sorry Elsa. 😉
Reactie plaatsen
Reacties